Verslag
Met dank aan Jos Wessels van CROW hierbij een verslag van deze Brugdialoog:
In de week van 16 mei 2022 zijn ca. 80 mensen uit de infra-sector bijeen geweest op een mooi Waddeneiland. Zij hebben daar tijdens de Infra-5-daagse gesproken over de sector, de uitdagingen en de manier waarop wij, de sector, dit moeten aanpakken. Drie inleiders, eigenlijk vier, want onze facilitator was ook verzocht kort uit zijn rol te stappen, gaven hun terugkoppeling en twee minuten inclusief stof voor dialoog. Uit de terugkoppeling kwam kort gezegd iets moois naar voren. Op het Waddeneiland is ook gebruik gemaakt van wat we beogen met deze dialogen: gedachten formuleren, luisteren en elkaar beter begrijpen door het gesprek en dan kijken hoe we stappen kunnen zetten naar oplossingen.
Marco Hofman van de provincie Noord-Holland heeft zich tijdens de 5-daagse vooral gestort op het onderwerp duurzaamheid. Het moet, dat is duidelijk en daarover is iedereen het eens. Desondanks gaat de transitie naar verduurzaming langzaam, in ieder geval langzamer dan gewenst. Ook daar blijkt overeenstemming over te zijn. Marco gaf ons enkele interessante richtingen uit de 5-daagse: loslaten van economische groei, areaal als geheel bekijken, bestaand behouden i.p.v. nieuw bouwen, niet naar maximaal streven, maar naar goed. Voorbeeld voor dat laatste: gaan we voor maximale mobiliteit of voor voldoende bereikbaarheid?
Joost van Gils van Heijmans ziet de enorme vervangings- en renovatie opgave (V&R) als maatschappelijke opgave waar we veel te traag in acteren. Versnelling is alleen mogelijk als we het anders doen. En wat daar voor nodig is, in de woorden van Joost, is over de grenzen van de organisatie denken, vertrouwen, regels naar je hand zetten en grenzen verleggen. De zaadjes hiervoor zijn gepland, maar ze moeten water krijgen. De vraag van Joost is of wij dat willen doen! Zijn vurige pleidooi om deze punten in praktijk te brengen houdt ook een belofte in, we mogen hem er zelf ook aan houden!
Kenneth Heijns van AMS Institute (ja, in het Engels!) voelde zich tijdens de start van de 5-daagse een buitenstaander. Een kennisinstelling / opleidingsinstituut dat in zeer nauwe samenwerking met Amsterdam fantastisch mooie dingen mag doen, is geen speler in het dagelijkse werk van opdrachtgevers en opdrachtnemers in de infrastructuur. Na verloop van tijd veranderde zijn gevoel naar betrokkenheid en aan het eind van de trip voelde ook Kenneth zich eigenaar. Een mooi voorbeeld van hoe de triple helix zou moeten werken. Ieder eigen verantwoordelijkheid, samen eigenaar en daarmee ook een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Zijn observatie was dat iedereen die aanwezig was het nodig had om elkaar te leren kennen, dat uitspreken tijd nodig heeft, wellicht aan vertrouwen bouwen.
We werden de dialoog ingestuurd met de vraag: hoe kijk jij aan tegen verandering in de infra sector, wat zou er ander moeten en welke brug moet jij daarvoor slaan.
Uit de enorme lange lijst chatberichten blijkt dit een onderwerp te zijn waar nogal wat emotie en zelfs frustratie in zit en een sterke wil om het anders te gaan doen. De vraag is waar we moeten beginnen om de mammoettanker van koers te doen veranderen.
In de terugkoppeling werden enkele punten door de inleiders belicht. Allereerst een positieve boodschap! Vertrouwen in de kwaliteit van de mensen en de sector, gesprekken die ons beeld van elkaar verrijken en begrip opleveren voor ieders situatie, kortom we zitten op de goede weg, doorzetten met z’n allen! En ook de mogelijkheid om een 'katalysator' in te schakelen. In gesprekken gebeuren dingen waardoor we in onze normale reflex schieten, een frisse blik kan ons helpen om daaruit te blijven. Denk aan de inspiratie die een verhaal van een student ons kan bieden. In dezelfde categorie valt het teruggrijpen op het gezamenlijke doel. Vanuit de chat werd in dit kader de ‘rituele dans’ opgeworpen, de aandacht voor contracten, geld, juridische aspecten, waar we veel energie insteken. Die energie kunnen we ook in het opleveren van een goed project, het uiteindelijke doel, steken.
Ook ‘angst’ is een interessante belemmering om te doen waar we als sector voor besteld worden. Angst omdat niet goed volgen van regels, eigen initiatief, etc. consequenties kunnen hebben. Onvoorziene en heftige consequenties die we liever vermijden. Het vergt kortom een zekere moed om de sector anders te laten functioneren.
Als afsluiting vatte Pepijn samen. De kracht zit hem in de liefde en de trots. Voor de inhoud, voor de sector. Dus praat daarover! Tweede kans is meer aandacht voor de persoon tegenover je. Iedereen heeft drijfveren, trots en emoties. En iedereen acteert in een context. Zorg voor begrip voor elkaar door ook die kant te belichten. Kortom ‘we zijn er nog niet, maar we zijn onderweg’.
